برای من جهان پیرامون، یک دستگاه "شهر فرنگِ" بزرگ است؛ که در مرکز یک "شهربازی" بسیار بزرگتر قراردارد.

من از روزنه­ی این نمایشگر، بیرون را نظّاره می­کنم!

ساعت­ها، روزها، ماه­ها و سال­ها ...

و در ازای آن­ها، بهای سکه­ی کوچکی را – که "عمر" است – می­پردازم. و از این معامله خشنودم!

ایستاده­ام در برابر این جعبه­ی جادو!

می­بینم!

می­بینم!

نگاه می­کنم!

تماشا می­کنم!

چشمانم را ریز و درشت می­کنم و دوباره می­بینم ...

و تا آن­جا که در بضاعتم است، آن­ها را به خاطر می­سپارم.

آن وقت؛ هر شیوه­ای را به عنوان محمل و ظرفی برمی­گزینم، برای توصیف آن­چه که به یادم مانده.

و این ظرف، گاه قالب یک داستان است! گاه شعری! گاه نقشی!