;
همانجایی که سیمرغ آشیانه دارد نشو و نما میکند. نامش به معنای "درمان همه دردها" است و در کتاب اوستا آمده که همهٔ داروهای درمانبخش و همچنین تخم همهٔ گیاهان بر این درخت نهاده شده است. در مینوی خرد آمده که هرگاه سیمرغ از درخت طوبی برخیزد هزار شاخه از آن درخت برویَد و چون بنشیند هزار شاخه از آن بشکند و تخم آن پراکنده شود. شهابالدین سهروردی در کتابچه "عقل سرخ" مینویسد که درخت طوبی درختی عظیم است در بهشت؛ هر میوه و ثمره که تو در جهان میبینی بر آن درخت است. سیمرغ آشیانه بر طوبی دارد. «بامداد سیمرغ از آشیان خود بهدر آید و پر بر زمین بازگستراند، از اثر پَر او میوه بر درخت پیدا شود و نبات بر زمین.»