میان خطوط

یاسمین مشاری

طرح های علی اکبر صادقی همچون یک پالیست پیچیده پیش روی مخاطب گسترده میشوند لایه لایه متناقض و پیوسته در حال تغییر آثار او طراحی هایی را نشان میدهند که ایده ها و شیوه های متعددی را به بازی میگیرند. بازگشت او به نقاشی هایش از هفت خوان رستم از پس سالها.
شیفتگی اش به موضوع دیو را مجدد برانگیخت.
در آغاز نمایشگاه اثر آدم و حوا این زوج را در هم تنیده با دیو همیشه حاضر در لحظه ی پیدایش به تصویر میکشد. اما در طول نمایش، دیو از یک زندانیان ترسناک به یک عاشق یک والد مهربان با چهره ای شیطانی و از این دست تغییر شکل میدهد. این تصویر سازی های متناقض استنباط ثابت از شخصیت های اسطوره ای را به چالش میکشد و بر قابلیت بازآفرینی و قرارگیری آنها در بستری جدید تأکید دارد. دوگانگی هایی همچون سختی و سیالیت، ترسناک و دوستانه حماسی و گروتسک بخش جدایی ناپذیری از آثار او هستند. این پارادوکس ها از طریق تنوع های فرمی بیشتر نمایان میشوند. برخی هندسی و مشبک برخی دیگر با لطافتی شاعرانه پرداخته شده اند که نشان میدهند چگونه معنا با شیوه های متفاوت شکل می گیرد و ادراک را تغییر میدهد. آثار صادقی همواره از تاریخ هنر ایران الهام گرفته اند. در امتداد میراث نگارگران گذشته جسورانه رنگهای درخشان را در ترکیب بندیهای عموما عمودی و فاقد پرسپکتیو به کار میبرد. در راستای سنت نقاشی ایرانی هر اثر لبریز از جزئیات است و هیچ گوشه ای از صفحه از فرمان بی وقفه قلم او در امان نمانده است. بار دیگر همانند نگارگران او در آثارش به ادبیات و اسطوره های ایران می پردازد و با طنز ویژه ی خود آنها را به شکلی تو بازسازی می کنند.
در جهان خیال انگیز صادقی قطعیتی وجود ندارد اسطوره ها با هر حرکت قلم او بازآفرینی میشوند. عناصر تکرار شونده در طراحی های او روزنه ای برای تجربه ی تناقض ابهام و داستانهای بی پایان هستند. در این جهان هنرمند هم خالق است و هم حاضر دیو کیست یا چیست؟ پاسخ میان خطوط نهفته است.