دراعماق وجود خویش روزی را به یاد می آورم که در جهانی سراسر نور و آگاهی در هیبت انسان، در اوج شکوه و بزرگی آفریده شدیم و پروردگارمان از چنین آفرینشی به خود بالید و مسجود ملائکه لقب یافتیم...

از آن پس فراموشکارانه به سوی دنیای تاریکی ها شتافتیم

و اکنون سقوط، پایان تلخ آفرینش پرشکوهمان شد.

آیا امیدی به بازگشتمان به نور باقیست؟

زهرا سلطانی نژاد