با آغاز فرایند مدرن‌سازی، نیاز به مصالح نوین، همانند شن و ماسه در جهان و به‌تبع آن در ایران فزونی یافت. این مسئله سبب پیدایش معدن‌های شن و ماسه از دهه‌ی 1380 خورشیدی تا به امروز شد. با افزایش چنین معدن‌هایی، تخریب گسترده‌ی طبیعت آغاز گشت و این پدیده‌های نوظهور، به یکی از عوامل شکل‌گیری «چشم‌اندازهای جدید» در منطقه‌ی همدان ـ جورقان بدل شدند. این چشم‌اندازها برای من بازتابی‌ست از رابطه‌ی پیچیده‌ی انسان با طبیعت؛ این‌که چگونه طبیعتِ برساخته توسط انسان شکل می‌گیرد. به بیان دیگر مجموعه حاضر، کوششی‌ست برای بازنمایی چشم‌اندازهای جدید؛ آن‌هایی که پیدایش‌شان، نتیجه‌ی تولید و مصرف مصالح ساختمانی‌ست. مصالحی که از دل همین معادن بیرون کشیده می‌شوند. پایه‌های ناپایدار، بخش نخست سه‌گانه‌ای‌ست که در امتداد آن، مجموعه عکس‌هایی درباره «کوره‌های آجرپزی» و «رودخانه‌ی قرچای» قرار می‌گیرند. این پروژه در فاصله میان سال‌های ۱۳۹۹ و ۱۴۰۱ عکاسی شده‌ است؛ شماری از این معادن در همین سال‌ها تأسیس شدند و برخی نیز به‌مرور تعطیل یا به مکان‌های دیگری منتقل شده‌اند.

اکبر احمدی