این مجموعه، تاملی‌ست بر فرم درخت؛ نه صرفاً به عنوان یک عنصر طبیعی، بلکه به عنوان نمادی از ریشه، حافظه، و زیستِ درونی.
سید رضا حسینی در این آثار، درخت را از ظاهر آشنا جدا می‌کند و با زبانی انتزاعی، به جوهره‌ی وجودی آن نزدیک می‌شود.
با ترکیبی از سطوح لایه‌لایه، رنگ‌های مه‌آلود و حرکات کنترل‌شده‌ی قلم‌مو، فضاهایی شکل می‌گیرد که در عین ایستایی، سرشار از حرکت درونی‌اند — گویی سکوتی در حال رشد.