گالری ِاِیت/کیوب
استیتمنت آثار ساجده حسینی:
«خیابان پای کوه سبز»
آنقدر بین درختها می‌رویم تا به تکچراغ جاده برسیم. چراغ قوه را روشن میکنم تا آخرین درخت جنگل را پیدا کنم. دایره‌ی نورانی شاخهها را قاب کرده. اگر شب نبود، این شاخهها زیبا بودند؟
فردا شب و شب‌های بعد می‌آییم و هربار از کنار درختی آشنا می‌گذریم. خیابان کوهپایه‌ی سبز ۱، خیابان کوهپایه‌ی سبز ۲، خیابان کوهپایه‌ی سبز ۳، خیابان کوهپایه‌ی سبز ۴ و خیابان کوهپایه‌ی سبز ۵. می‌گویم: «احتمالاً اینجا یک کوهپایه‌ی سبز بوده». می‌گوید: «گویا کسی هنوز سوگوار است».
استیتمنت آثار نگین طاهری:
«داستان شب»
«داستان شب»، داستان نوری است که در دل تاریکی می‌تابد؛ جایی که شعله‌ای کوچک قلبمان را گرم میکند و روزنهی امیدی میشود برای ادامه‌ی مسیر. در این تاریکی مطلق که جهان را فرا گرفته، چشمانم نمی‌بینند، اما قدم بر می‌دارم. میل به دیدن روشنایی بیش از همیشه در من زبانه میکشد، همزمان که سرما را تا عمق استخوانهایم احساس میکنم. و این سؤال مدام در ذهنم تکرار میشود: «آیا روزی نور را خواهم دید؟»
استیتمنت آثار شیما فرهانی:
«مَا رَأَیْتُ إِلَّا جَمِیلاً»
در این مجموعه، با نگاهی انتزاعی به بازنگری مناظری پرداختهام که در آنها دویدم، تصویری متفاوت از طبیعت و نور و سایههای موجود در آن را تجربه کردم، زمان گذراندم و یا راه رفتم. این آثار، به شیوهای شخصی، تلاش دارند تا لایههای زیرین یک قاب منظره را همزمان با لایههای خارجی آن به نمایش بگذارند. گویی برخوردی نقاشانه، شبیه به تکنیک «نوردهی دوگانه» در عکاسی یا تفکری که سزان در منظرهنگاریهایش داشت، اتفاق افتاده است.
آب، گلها، درختان، باد، اقیانوس، دریا، قایق، ستارگان و آسمان از عناصر مورد علاقه¬ام در طبیعت هستند که به¬شکل متراکم از خط و رنگ در منظرهنگاریهای پیش رو، بازنمایی شدهاند. پالت رنگها، جنس خطوط، ترکیب‌بندیها، نتیجهای است از همنشینی لایههای تصاویر مینیاتوری، نقاشیهای اکسپرسیونیسم انتزاعی، رویکرد فکری ونگوگ و نیز صحنههای بسیاری از فیلمسازانی چون نولن که بیننده را به تعبیری در دنیایی چندلایه رها میکند.
استیتمنت آثار نگار مؤمنی‌فر:
«تو پرواز کرده‌ای یا سنگ از قله گریخته است؟»
در مرز میان واقعیت و خیال، تردیدی جاری‌ست در لحظات زندگی که مرموز و ناشناخته‌اند و پرسش‌ها را ایجاد می‌کنند: من در این موقعیت چه میکنم؟ پرواز انسان نگاهی گسترده می‌دهد: زندگی را از بالا دیدن و مشاهده‌ی انسانی که خود را جزئی از گستره‌ی بی‌انتها می‌داند: من در این میان چه هستم؟ طبیعت و زندگی مفاهیمی هستند که به هم تبدیل و در نهایت یکی می‌شوند و لحظه‌های بعد از آن، تخیل شروع میشود.
استیمنت آثار فائزه حمامی:
«بازگشت»
رفت و آمد نقاشیهایم را در میان باد میبینم و به شباهتی که با کبوتران دارند فکر میکنم: «پرواز و بازگشت همیشگی». آنها پیوسته در تصاویر من حضور داشتهاند، اما این بار بیشتر از همیشه خود نقاشیهایم شبیه به پرنده هستند: رها و سبک، در حال حرکت. به این موضوع و ارتباطی که با دستانم دارد فکر میکنم؛ دستانی که هربار با شکلی نو به کشیدن بالهای باز یا بستهی کبوترها میپردازند.
استیتمنت آثار پیمان یزدانی:
«جزیره‌ی جسم»
در سفری مدور و تکرارشونده، انسان از آسمان هبوط میکند، در آغوش طبیعت ریشه می‌دواند و با امواج زمان درهم می‌آمیزد. «جزیره‌ی جسم» حکایت پیوند و جدایی است؛ داستان بدن‌هایی که در تماسی کنجکاوانه و هراسناک با طبیعت، مرزهای خود را بازتعریف می‌کنند، از یکدیگر تغذیه می‌شوند و گاه بر هم زخم می‌زنند. در «جزیره‌ی جسم»، مرز میان جسم و جهان پیرامون، در مهی از ترس و تردید و بی‌زمانی، آرام به سوی خاموشی می‌لغزد و حکایت ناتمام ادامه دارد.
استیتمن آثار محمد زاهدی:
«هوای زمین»
در این مجموعه تلاش دارم بر فاصله انسان از زمین و تأثیر این فاصله بر ادراک او از خود تمرکز کنم. تمام عکس‌ها در طول سه سال بهواسطه‌ی سفرهای زیادی که به شهرهای مختلف ایران داشته‌ام، از دو فاصلهی متفاوت، بسیار دور و بسیار نزدیک به آن، گرفته شدهاند. فاصله از زمین باعث شد که من «زیست‌مانه» را تجربه کنم: همزمان هم متعلق به زمین بودم هم نبودم؛ همزمان زنده بودم و مرده. با خود نزدیکی و یک پیوند عمیق و از آن مهم‌تر دوری ناآشنا با فضای اطراف و با زمین احساس می‌کردم. عواملی این، به‌خاطر رشد در خانواده مذهبی، این تفکر را در من همراه بود که هرچه بالاتر باشی به خدا نزدیک‌تری. من چه دور از زمین و چه نزدیک به آن معلق بودم و می‌خواستم این تعلیق و معنویت و همزمان با عکس نشان دهم. همین من در این پروژه، این بوده است که از طریق عکس، جغرافیای درونم را تجسم بخشم و راهی برای ارتباط با خود کشف کنم.
