شی‌وا یغمایی در تجربه‌ی تازه‌اش با عنوان "کوپُن" تصویرگر محصولات  مصرفی‌ست، در قالب رسانه‌ی تردشده‌ی نقاشی که بیش از بُعد ذاتیِ اثر و نمودِ آن، باید به ارجاعات و حواشی آن توجه شود.تاکید بر جهانِ اشیاء، بدعتی بود که با پاپ‌آرت آغاز شد، آن‌زمان که هنر به مخالفتِ خودش و به طرفداری زندگی اشتغال یافت .آثار این مجموعه تداعی‌کننده‌ی خاطراتِ جمعیِ دوران جنگ و بحران‌های اجتماعی و اقتصادی مرتبط با آن زمانه است.
نقاشی‌هایی که گاه بی‌توجه به فراروایت مطلق‌گرای زیباشناختیِ مدرنیستی،تلاش دارد که معناگراییِ زمان‌مند و مکان‌مندی ایجاد کند، تا ما را در مواجه با گذشته‌ی خاکستری نسل جنگ به چالش بکشاند.رنگ‌هایی صنعتی و فرم‌های خشک و بی روحی که قرار است در باز اجرای گاه یک به یکی‌اش محصولاتی صرفِ مصرفی را به کالایی هنری بدل سازد.  وارهل معتقد بود همین عناصر مصرفی‌ست که طبقات اجتماعی را به یکدیگر مرتبط می‌سازد.
در این مجموعه شاهد 5 رکن اساسی هنر پست‌مدرن یعنی تاریخ و توجه به گذشته، نشانه و نشانه‌سازی، توجه به خاطره‌ی جمعی، روایت و جایگزینی فرهنگ بومی به‌جای فرهنگ جهانی هستیم و این، برخوردی چپ‌گرایانه(چپِ جدید) در عبور از نگرشِ مطلق‌گرایانه‌ی راستِ مدرنیستی‌ست.
در عین حال کمینه‌گرایی، یکپارچه نگری، تولید اثر در یک فرایند شبه صنعتی، سریالیزم و گاه تاکید بر متریال، آثارِ این مجموعه را به شی‌ءِ پُست‌مینیمالیستی‌ای بدل می‌سازد.کوتاه سخن آن‌که “کوپُن” یک فرایندِ اندیشمندانه  است که می‌تواند  مخاطبش را درمواجه با یک خاطره‌ی جمعی دچار خنداندوهی عمیق سازد.
                                                                              
 ایلیا تهمتنی 1394