آنچه پیش‌روست، نه دلتنگی ونه ستایش زندگی روستایی است؛ تنها وداعی‌ست با زمین!
ما آخرین بازماندگان و وارثان جهان‌ایم! نظاره‌گران درو و وجین کردن؛ خیره به ساقه های نباتی و هم نفس با هوای سبزینه و خاک‌ایم!
ما شاهد گسست آخرین بازماندگان کِشت‌کاران دانه به خاک و وداع آنان با بود و نبودشان‌ایم .
راهی که خود خواسته پیموده‌ایم؛
گرچه حالا هم زمین دیجیتالی، علف دیجیتالی و بوی دیجیتالی را درجیب هایمان داریم و  تا پلک بر هم زنیم زمین قرن‌ها خواهد بود که در گوشه‌ای خاک می‌خورد. روزی خواهد رسید که تنها پیوند ما با زمین پایه‌های نیمکت‌هایمان خواهد بود؛ بهانه‌یی معلق که ما را به متاورس متصل می‌کند.
                   ‌
          کریم نصر