دو سال قبل وقتی چند سال بود که به ایران نیامده بودم ، اتفاق عجیب و جالبی برایم افتاد . گاه و بیگاه و تقریبا هر روز ، تصاویری از محله ، کوچه یا خیابانی که قبلا از آنها رد شده بودم ، در ذهنم شکل می گرفت . بدون اینکه کنترلی روی انتخاب آنها داشته باشم . تصاویری که ماندگار بودند و فضا هم داشتند . مثلا می توانستم داخل آن کوچه ها راه بروم و با سرعتی معادل چرخش چشم و نگاه کردن در عالم بیرونی ، زاویه دیدم را عوض کنم . از روی دیوار به پنجره ، با کلاف و شیشه و پرده هایش . یا مثلا ، دری را ببینم  با تمام جزییاتش . ذهنم پر شده بود از تمام این تصورات . و قدری شبیه فیلم های پاراجانف . و راستش قدری ترسیده بودم . تا در نهایت ، باعث سفری به تهران شد برای دیدن اصل . 

این داستان چیزی را برای من روشن کرد ؛ عمیق بودن تعلق به  محیطی که در آن بزرگ شده بودم در ناخودآگاهم . معادلی به نام وطن ، خانه ، یا هر واژه دیگری که بتوانیم به آن اطلاق کنیم . 

و این مجسمه ها را ساختم .....  

رامین سعادت قرین  - پاییز 1394