لایه های خراش خورده و ضخیم ردّ انگشت زمان را بر چهره هایی بی نام می نشاند. با پالت های غالبن مات و خنثی سکون و فرسودگی را می سازم ، سپس با ضربه ای تیز از رنگ - زخم یا فریادی ناگهانی این سکون را میشکنم. هر یار که رنگی را پاک یا اضافه میکنم لمس انسان را ثبت می کنم؛ مثل رد پوست روی بوم
می خواهم تصویر مستقیماً بر اعصاب بیننده کوبیده شود.
آنچه باقی میماند پرتره ای است میان فراموشی و حضور پرسشی خاموش درباره شکنندگی و اشتیاق رؤیت