در جهانی که دیگر در آن لزومی بر وجود واقعیت پایدار نیست، انسان خود را در وضعیتی مابین می بیند، این موقعیت بین واقعیت و برساخت انسانی، ادراک مخاطب را دچار نوعی ناسازگاری شناختی (Cognitive Dissinance) می کند. او چیزی را فهم می کند که از وجه ساختاری درست است اما حسی نادرست را لمس می کند‌. همین تردید انسان را به یک سوژه فعال تبدیل می کند و این عاملیت ضمیر انسانی را دعوا به پرسشگری می کند.