آثار مهدی شریفی ما را در مرز میان افسانه و واقعیت قرار می‌دهد. جهان این آثار روایتی‌ست طناز و شوخ‌طبعانه که جدیتی را نیز در لایه‌های زیرین به نمایش می‌گذارد. شخصیت‌های او نه کاملاً انسانی‌اند و نه دور از آن شکل گرفته‌ است. آن‌ها ترکیبی از ویژگی‌های متضادند: آرام و آشفته، آشنا و غریب و شوخ و جدی که هر کدام با بدن‌هایی دگرگون‌شده، هم به اسطوره نزدیک می‌شوند و هم از آن فاصله می‌گیرند.

این مجموعه تلاشی‌ست برای ساختن فضایی بین‌مرزی. جایی که روایت آغاز می‌شود، اما پایان یا نتیجه‌ای برای آن وجود ندارد. روایتی که خودش را به مخاطب تحمیل نمی‌کند بلکه ما را وارد جهانی می‌کند که نه قابل تعریف و نه بی‌معنا است. گویی دنیایی می‌سازد که در آن داستان و نا‌داستان به یکدیگر تنیده‌اند.