تداعی عاطفی در مواجهه با منظره یا نمایی از طبیعت مضمون اصلی اغلب آثار نرگس خادمی است. او با مبالغه در رنگ از واقعیت موجود فراتر رفته و فضایی خیال‌انگیز را به تصویر می‌کشد؛ زیبایی منظره‌ای مبهم و رمزآلود. او به هنگام نقاشی و با رهایی از خویشتن راه نمود عواطف آنی را باز می‌گذارد تا قلم‌گذاری آگاهانه با بروز ناخودآگاه همراه شود.
 
این رنگ است که با غلبه بر نقش و بافت نقاشی‌های وی زمینه‌ی نمود و دریافت عواطف آنی وعمیق را فراهم می‌آورد؛ هر احساسی هر چه قدر هم کوچک در لحظه روی کار وی تاثیر می‌گذارد. او خود را مجبور به طی مسیر مشخصی در نقاشی نمی‌کند، گویی که نقاشی او مسیر حرکت اورا نمایان می‌کند.