رویا در ما انباشته می‌شود؛ از خاطره‌ها، ترس‌ها و میل‌های بی‌نامی که نسل‌ها در جانِ ما کاشته‌اند، نشات می‌گیرد.
رویایی که شکل می‌گیرد اسطوره‌ایست که گاه در آینه می‌بینیم، گاه در آن گم می‌شویم، گاه به آن می‌رسیم و گاه از آن دور می‌شویم و هربار ردّی از خود در آن می‌بینیم: شکسته، اغراق شده، زنده، خراش خورده و واقعی.