وتنم، تداوم خاکی‌ست که هزاران سال تمدن بر آن نقش زده است. خط بر رگ‌هایمان جاری‌ست، نگاره ها بر استخوانهایمان حک شده، و عشق در خونمان می‌تپد.
از دل کوه‌ها و دشت‌های ایران، از شکوه باستان تا زمزمه‌ی نگارگری‌، تن ایرانی همواره بومی بوده برای آفرینش.
هر خط، فریاد نسلی‌ست که خاموش نشده؛ هر نقش، پرچمی‌ست بر شانه‌های زمان.
تن دیگر تنها جسم نیست؛ سرزمینی‌ست زنده، که در آن شعر و رنگ و آیین، مرزها را در می‌نوردند و دوباره حقیقت ایران را می‌نویسند. 
«وتنم» پژواک جاودانه‌ی این سرزمین است؛ سرودی از خاکستر و نور، که هنر در هر تپش، دوباره بر ما می‌سراید.

ایرانمان برای همیشه ایران و تا ابد استوار

به قلم کیانامیردامادی