شئ ‎‌بودگیدر مجموعهٔ اخیر مهدی نبوی، فرم قاب‌ها با ایجاد نوعی توهم بصری، بر جنبهٔ فیزیکی و ملموس اثر هنری تأکید می‌کنند.این تابلوها در زوایای خاص، در تضاد با مواجههٔ مستقیم با جهان درون اثر قرار می‌گیرند و بر تقدس‌زدایی از هنر تمرکز دارند؛ به این معنا که هنر را از حالت انفصال، دست‌نیافتنی بودن و همچنین در خود فرو رفتن رها می‌کنند و موجب فراروی از جنبه‌های عینی می‌شوند.این رویکرد پیش‌تر نیز در آثار نبوی دیده شده است؛ بازسازی آثار شناخته‌شدهٔ نقاشی‌های کلاسیک اروپایی و مینیاتورهای ایرانی از طریق دفرمه کردن تصاویر. این کار نه تنها سنت‌های هنری را در ایجاد چارچوب‌ها و دیدگاه‌های ثابت به چالش می‌کشد، بلکه بیننده را به تغییر زاویهٔ دید برای درک عمیق‌تر و تعامل مستقیم با شیء هنری نیز دعوت می‌کند.