در این مجموعه آفرینش نه حاصل مهارت و برنامه ریزی بلکه لحظه ای از زیستن ناخودآگاه است؛ زمانی که چیزی از ژرفای تجربه ی زیسته بی آن که از پیش طراحی شده باشد در ماده پدیدار میشود. اثر هنری در این نگاه شیئی ساخته شده نیست، بلکه ردی از رخداد روان است لحظه ای که امر درونی در تماس با ماده به شکل و رنگ بدل می شود. چنان که فرانتس کالتن یک یادآور میشود آفرینش زمانی رخ میدهد که ناخودآگاه هنوز به زبان نمادین آلوده نشده است. در لحظه ای که ماده و تصویر حامل خام ترین تکانه های ذهن اند.

فیلیپ ژولین خلاقیت را شیوه ای از تداوم زیستن میداند فرمی که اضطراب و گسیختگی را به ریتم بدل میکند و از دل این ریتم روان مجال بازسازی خویش را مییابد و برای فرانسوا رستو لحظه ی خلق همان لحظه ی گوش سپردن بدن به جهان است جایی که حضور خود را از دل تماس با هستی آشکار میکند. در این معنا هر اثر نه بازنمایی جهان، بلکه شکل زیسته ی آن است حرکتی میان درون و بیرون میان آگاهی و ناخودآگاه که در آن هنرمند و ماده هم زمان دگرگون می شوند. شاید آن چه در این آثار میتید بازمانده ی همان لحظه ی تماس باشد لحظه ای که زیستن و خلق از هم بازشناختنی نیستند و اثر نه حامل معنا که خود رخداد آن است.