هنر برای من ابزاری است برای اندیشیدن به «مقوله‌های بنیادین» زندگی، به‌ویژه نسبت انسان با زمان، فرسایش، و ناپایداری. هر اثر کوششی است برای عینیت بخشیدن به پرسش‌هایی که پاسخی روشن ندارند. به همین دلیل زبان بصری‌ام بر ترکیب رنگ‌ها، فرم‌ها و حذف یا ساییدگی‌های عمدی متکی است؛ تا جایی که خودِ غیاب و نقص نیز تبدیل به بخشی از معنا می‌شود.