این نمایشگاه حاصل یک تجربه‌ی جمعی است؛ تجربه‌ای که در آن شکل‌گیری اثر نه یک مسیر فردی، بلکه نتیجه‌ی رفت‌و‌برگشت‌های مداوم میان اعضای گروه و منتور بود. در این دوره، پروژه‌ها بیش از آنکه به یک «نتیجه‌ی نهایی» برسند، از دل تعامل، گفتگو، تردید و بازاندیشیِ مشترک رشد کردند.
منتور در این فرآیند نقش هدایتگر قطعی نداشت؛ بلکه با ایجاد پرسش و پیشنهاد مسیرهای تازه، امکان دیدن دوباره و تجربه‌ی متفاوت را فراهم کرد. به همین دلیل، مسیرها سیال ماندند و پروژه‌ها به‌جای رسیدن به یک نقطه‌ی بسته، به سمت گشوده‌بودن و تغییرپذیری حرکت کردند.
در این نمایشگاه، نمایش فرآیند در کنار نتیجه بخشی جدایی‌ناپذیر از تجربه‌ی مخاطب است. آثار، تنها نماینده‌ی لحظه‌ی پایان نیستند؛ بلکه نشانه‌هایی از مسیر طی شده‌اند—مسیرهایی که با مشارکت جمعی شکل گرفت. اسناد جانبی، طرح‌ها، رد تغییرات و یادداشت‌های مسیر، به‌عنوان بخشی از نمایشگاه ارائه شده‌اند تا مخاطب بتواند نه‌فقط «اثر»، بلکه شیوه‌ی رسیدن به اثر را نیز ببیند.
«پروژه‌های فرآیندی» تلاشی است برای برجسته‌کردن همین بخش پنهان: این‌که هنر چگونه در دل گفتگو، همکاری و تجربه‌ی مشترک ساخته می‌شود؛ و چگونه فرآیند، به اندازه‌ی نتیجه، حامل معناست.

به کوشش: فروزان سلیمانی و حمید اسدزاده
(پروژه‌های گفت‌وگویی بُرجاس)