نزدیک‌تر به تو، به بازی، به خانه 

خانه: جایی که من آرمانی کنار می‌رود و خود واقعی شروع به زیستن می‌کند.
اعضای خانواده آن چیزی که دوست داریم باشیم و تظاهر به آن می‌کنیم را نمی‌بینند بلکه با واقعیتی از ما روبرو می‌شوند که خودمان هم اشراف کاملی به آن نداریم. 
خانواده یک بازی را شکل می‌دهد؛ میتوانی انتخاب کنی که بیرون از این بازی باشی یا به آن وارد شوی و به مراحل بعدی بروی. 
  
من فکر می‌کنم آخرین باری وجود نداشته که اسباب‌بازی هایت را جمع کنی و دیگر بازی نکنی.
 آخرین بار اسباب بازی هایت را جمع کردی و همچنان ( بدون این که بدانی ) به بازی کردن ادامه دادی.