توضیـــــــــــــــــــــــــــح:

"اگر بتوانیم تاریخ هنر را همچون جزیره ای دردل اقیانوس تصور کنیم، آن وقت بی شک جایگاه خود - زن و مرد هنرمند شرقی و خاورمیانه ای- را می توانیم جایی در محیط شرجی و در بیشترین فاصله از مرکز خوش آب و هوا با مراتع حاصلخیز جزیره در نظر آوریم. چشم اندازی بی نقص و حرمی مقدس که می بایست از آن در برابر نگاه و تماس نامحرمان به دقت محافظت شود ! کارنمای گروهی "موزه ی اشیای مسروقه" فراخوانی است برای از حاشیه به مرکز آمدن در هنگامه ی خلسه و خلوت . آن وقت که اهالی مرکز در حال قیلوله ی نیمروزند! اعضای این گروه پاورچین پاورچین درمرتع قدم خواهند زد؛ ولی نه برای تفرج و نظاره و نه حتی برای ستایش و تبرک. بلکه برای یافتن شکافها و حفره های این مرتع والا -اشاره به جاهای خالی آثار مسروقه در تاریخ هنر- برای کاشتن بذری که در جیب اگر دارند. بذری که میوه ی آن، طعم اقیانوس، بوی آسمان ورنگی از جنون را درهم خواهد آمیخت."

هیرش خیر

بهمــــــــــــــن 94

بیـــــــــــانیه ی کارنما:

"منظومه نگاه اکنون ماست به گذشته . گذشته ، در مقام امری تمام شده ، در مقام امکانی که از صیرورت تهی شده است ، در آنچه بنیامین منظومه می نامد بی اعتبار می شود .

نقاشیهای به سرقت رفته دراین مجموعه تشکیل منظومه ای می دهند که با نادیده گرفتن تفاوتهای فرمی ، ارزشهای زیبایی شناختی و نام هنرمند ، آنها را به میانجی عنصر" دزدیده شدن " به یکدیگر پیوند می دهد .

به سرقت رفتن ، انگیزه های متفاوتی چون باجگیری ، فتیشیسم و حتی برقراری صلح و... را کنار یکدیگر قرار می دهد تا از این تمایز مشابهتی بسازد برای خلق منظومه و ضرورتی بیافریند برای از آن خودسازی .

هنرمند در مقام سوژه ای که به این منظومه چشم دوخته است، تلاش می کند تا با حاضر کردن این تصاویر و پیوند آن با اکنون نشان دهد چگونه تاریخ امری در گذشته نیست . بدنی زنده است که جان دارد و با اکنون نسبتی متقابل . سوژه ای که تلاش می کند بحران و تنش امر اکنونی را در پیوند با گذشته باز تعریف کند و با تکثیر شکافهای موجود در آن روزنه ای به رهایی باز کند .

اینجا رابطه ای هست ، رابطه ای که ازآن خودسازی را واسطه ای می کند برای پیوند گذشته و حال ، برای درک وضعیت ، برای آفرینش قابی که شکاف را نشانه می رود .

ایمان و تعالی قابهای وان آیک ، فیگورهای پریمیتیو مودیلیانی ، زیبایی فرمال کلیمت ، بازنمایی بیکن در قاب غمگین فروید و دلقک گریان پیکاسو، دلقکی که متلاشی شده و در آرایشی نو عمق را نفی کرده و ... دریچه ای می شوند برای نمایش رنج ، قابی برای تکرار،برای پرسشهای انسانی ، امکانی برای واکاوی وضعیت امروز .

محســــــــــــن رحمانی

بهـــــــــــــمن 94

با همدســـــــــتی : 
فاطمه آهــــنکار، بابـــک اســـماعیلی، پونـــه اوشیــــدری، میثــــم بـــرزا
ابـراهیم برفــــرازی، ناصرتیــمورپــور، محســـــن جلیلی، هما حســـــینیان
هیلدا خیرآبادی،سمیه دادرس، مریم زمردیان، سارا سـامری، ســهند سـرحدی
ســالومه ســوزنچی، ســـپهر سهامی فرد، ســحرسیدنژاد، سیما شـــاهمرادی 
الهام شـیروی، جعفر صـادقی، زهــرا طباطبایی ، آیدا عباسی، نرگس فداکـار
ســارا قاضی اسداللهی، سـمیرا قمـری منظر، کاوه کاووســی، مـهرداد کریمی
پـگاه لاری، نیلوفر لهراسبی، مرجان مدنی رزاقی، مهشید مدنی، احمد مرادی
احیا مرادی، ندا مرادی، فربد مرشد زاده، محمد مستان دهی، جلال الدین مشمولی
مهدی میر بــاقری، وحید میربیگی، سولمـاز نباتی، وانا نبــــی پور، هانی نجم