در آثار محمد معمارزاده،ضمن تجربه ساختار پویای مدرنیسم،مخاطب به یاد طاقه های شال و ترمه،بقچه های گل دوزی شده،پرده های قلمکار،پته های کرمان،گل و مرغ های سوزن دوزی شده و پردازهای سنتی در نگارگری می افتد.مخاطب در مقابل پرده های اخیر معمارزاده به گذشته تاریخی باز می گردد.هزارلای پر از خاطره و خیال را مرور می کند و بلافاصله به جهان معاصر باز می گردد.ذهن بیننده مانند پاندول به آرامی،میان گذشته و حال در نوسان است و از هر لحظه اش تجربه ای سرشار از ذوق و خلاقیت را تجربه می کند.

معمارزاده موفق شده است پیوند میان گذشته و حال را فراهم آورد و این دو قطب ناهمگون را با یکدیگر آشتی دهد.مهمی که او و همه ،سال ها در انتظارش بودیم و اینک ،و با این نمایشگاه شاهد تبلورش هستیم.