ایده ی اصلی این نمایشگاه براساس جستجوی تصاویر روزمره ی منتشر شده در فضای مجازی و انتخاب تصادفی یکی از آنها بوده است.
حمیدرضا کرمی در بیانیه ی این نمایشگاه مینویسد:
"فرزین فروتن، سمیرا داورفرا، سالومه سوزنچی، سحر مختاری و شقایق سیروس در آثارشان، تصویری امروزی از هراسی دیرپا را به نمایش میگذارند. آنچه برخوردی اتفاقی با تصویری پیش پاافتاده در سیلان سرگیجه آور تصاویر در فضای مجازی می نموده، بدل به نقطۀ عزیمتی در تکاپوی هنرمندانۀ آنها برای تجسم احساس ناشی از مواجهه با این نقشِ درد و رنج بشری میشود. عکس بینام و نشانی به جا مانده از اتاقهای گاز اردوگاه داخائو که در نگاه اول به تصویری از خطوطِ درهم تنیده یادآور نقش اندازیهای انتزاعی میماند، حقیقت هراس آورِ واپسین تلاش های انسان هایی برای بقاء با چنگ انداختن بر دیوارهای دودگرفتۀ سلول های مرگ نازی ها را برملا میکند. آثار هر یک از این هنرمندان، بازتاب تصویرِ درونی شدۀ واگوییِ این حقیقت است؛ حاصل تأمل شخصیِ هر یک از آنها و در عین حال، نتیجۀ هم رأییِ و اشتراک دیدگاه شان، که به نوبه ی خود، اهمیت سازوکار منتهی به خلق آثار و سیرِ تکوین درونمایه ی نمایش در قالب کاری گروهی و مشترک را هم به مثابۀ کیفیتی چشمگیر و معاصر برجسته میسازد.
به این ترتیب، برآیند کوشش آنها در گستره ای از مضمون پردازیِ صریح و اشارات مستقیم تا برداشتهای کاملاً شخصی و دلالتهای ضمنی، جلوه میکند. به رغم این، آنچه در کانون توجه هر یک می ماند یادآوریِ وحشتِ سبعیتی لگام گسیخته و ناانسانی است، که در بلوغ عقلانیِ دنیای مدرن در مقابل چشمان خوابزدۀ جهان روا داشته میشود. اثر هنری به مثابه یاد داشتی به قصد بیدار کردن و بیدار ماندن، هر چند هنوز جهان در اسارت تعصب میتواند شاهد خاموش قساوت هایی از این دست باشد، چنانکه هست."