امکان رخداد
تجربه های نو ظهور در هنر ایران و رفتارهای معاصری که با رسانه های سنتی و روزآمد آن می شود ، مسیر پر پیچ و خمی را پشت سر گذاشته است .امروز آثار هنری معاصر فارغ از آنکه محصول چه نگرشی هستند یا از برساخت واقعی جامعه می آیند یا اینکه چه هدف و غایتی را دنبال می کنند و یا نمی کنند ،بخش انکار نا پذیری از هویت ملی شده اند.پیش بینی سیر تکوینی هنر و زمان بندی آن غیر ممکن است؛ با این وجود می شود ازالگوی ذهنی – ریختی مورد مشاهده ی یک جامعه ی آماری ، به رویکردهای پیش روی آن(جامعه) نزدیک شد.کشف این الگو یا مدل، مستلزم همزیستی و تدقیق در یک بازه ی زمانی مشخص خواهد بود.
امکان رخداد،تلاشی است در جهت گرد هم آوری اشکال متفاوت و متاخر از دستاوردهای نوجویانه .خالقین جوان این آثار عمدتن شناخته شده هستند.بنابراین،هدف از نمایش نمی توانست معرفی این چهره ها باشد. منتها این رخداد در چیدمان خود به دنبال ترسیمی از یک افق عمومی تر می گردد.در تعریفی ساده تر، آثار فوق، پاسخی به دیده بارگی بیننده ی معاصر هستند.دیده بارگی در معنای مطالبه ی محقق نشده ، کلیشه های پیش موجود ، مجادلات عینی قابل لمس و در نهایت تجربه ی زیبایی شناختی غیر مسلط.آنجایی که بیننده ی غیر منفعل می تواند چشم اندازی از یک برهه ی تاریخی را به واسطه ی یک مرور اجمالی و یک تجربه تصویری لمس کند.
این مشاهده، نوعی ارزیابی ، معماری و نظام شناختی را محور اصلی این نمایش گردانی می داند.نمایشی که گردآورندگانش بیش از آنکه اشخاص معینی باشند، تجارب قابل لمس بینندگان هنر طی یک دهه هستند.به رغم آنکه در باره ی این آثار چگونه می انیشیم آنها بخش لاینفک هنر معاصر ایران هستند و هدف (امکان رخداد ) چیزی نیست جز آنکه تخیل مبهم و نا معین از فضای پیش رو را به تصویری عینی تر نزدیک نماید.کاری که حد اقل وظیفه ی هر هم اندیشی است.