چون نوری که فاصله را هویدا می کند
نگاهی به «زن گار» نمایشگاه علیرضاآسانلو در گالری آریانا
سیدامیر سقراطی
 
 
انسان موضوع اصلی آثار علیرضا آسانلواست. نقاشی واقع گرا، با تجربیات متنوعدر خلق آثار مجسمه و نقاشی ، که در روندتولید اثرش، جزئیات پرتره و فیگور اهمیتفراوانی دارند. این مورد را می توان هم درنقاشی های کتاب رنگ و روغن او جست،هم در مجسمه هایی که از پرتره هایمشاهیر خلق کرده است. همین رویکرد رادر ورکشاپ نقاشی پرتره او از مشاهیرشاهد بوده ایم که چگونه با تسلط بر ارزشهای بصری، بر جزئیات مهمی از حالاتانسانی سوژه تاکید کرده است.
طراحی های قوی و جاندار با وجوه متفاوتیاز احساس های انسانی، بن مایه اصلیکلیت هنر علیرضا آسانلو را سازمان دادهاست. پایه اصلی کارهای مجسمه و نقاشیاین هنرمند طراحی هایش هستند کهانعطاف ذهن هنرمند را در رویارویی باانسان به تماشا می گذارد. نقاشی ها،مجسمه ها و طراحی های این هنرمند ازیک اتمسفر فکری پرده بر می دارند که درآن حالات فیگور و چهره، بیان احوالاتانسان امروزی است که در پیچ و خمزیستن، پیچان و دردمند، و یا استوار وقدرتمند به نمایش درآمده اند.
در آثار متاخر این هنرمند، «زن» سوژهاصلی است و جزئیات، زیر انبوهی از لکههای درخشان رنگ پنهان شده اند تا کلیتفیگور، پیام رسان فحوای انسانی اثر باشدو به جای تاکید بر جزئیات زیباشناختیاندام، چارچوب معنایی اثر خود را به بینندهبشناساند. کارهایش، نمایشِ توأمانِجسارت رنگ و هیجانِ خط است که در آنانسان مسئله ای برای نمایش زیور و تزئینو تجمل نیست، بلکه وفور رنگ، فوراناحساس است و تهییج خط، هجوم اندیشهاست در زیر لایه هایی از درد و رنج وسکون و سکوت.
شیوۀ رنگ گذاری اش، با بافت های متعدد،تاش های جسمیت دار و لایه های بسیار،این بار چون زنگاری بر پیکره های انسانیخودنمایی می کند. ولی کارهایش در اوجهیجان، با سکوت همراهند. لحظه ای ازهست و نیست آدمی در میان انبوهی ازاندوه و تنهایی و رنج، با سکوتی که در آنفقط رنگ ها هستند که فریاد می زنند. ضربه قلم ها، همچون شلاقی پوست رادریده اند. قلم مو اینجا تازیانه ای است کهپوستۀ رنگ را پوست کنده است و رَدِ رنج رازیر آستر زیباییِ رنگ، هویدا کرده است. آدمی اینجا جان دارد، درد می کشد و رنگها در تاریکی بکگراند، توانِ پنهان کردنذات آدمی را ندارند. که در تاریکی هم میشود زخم را پیدا کرد، برای دیدن زخمنیازی به روشنایی نیست.
در مجسمه ها هم، تن های رنجور، با بُرشهایی عمیق و ضربه هایی کاری، تجسمعینی زخم هایی هولناک و کاهنده هستند. تاش های رنگ جای خود را به عمق ضربههایی داده اند که به جای پوشاندن، عریانمی کند. این بار در فضای آتلیه، ضربهزدن هنرمند و کَندن متریال و کاستنش، داغکردن و شکل دادن فلز، همگی جسمی را بهخاطر می آورد که در نشیب راه زندگی، دردرا با عمق جانش لمس کرده است.