آمال و آرزوهای نیامده و برباد رفته 

 

وقتی شصت سال پیش، در چنین روزهایی چشمانم با دریچه‌ی دوربین عکاسی آشنا شد، از همان دقیقه و ثانیه‌ی اولیه، پیمانی بین من وعکاسی بسته شد که هنوز ادامه دارد. از آن‌جا که این پیمان، با یک دوربین خبری بسته شد، من، وابسته به‌انسان و آثار و خلق و خوی و افکار او شدم. هشت سال بعد از این، انقلابی در ساخت دوربین عکاسی پیش آمد که نسل ما را بیشتر به‌انسان‌ها نزدیک کرد و اعمال او را هرچه سریع‌تر ثبت کردیم. نسل ما، اولین کسانی بودند که با این پدیده، به‌دنیای عکاسی حرفه‌ای پا گذاشتند و عکاس و عکاسی، وارد جسم و روح آنان شد. جهان را درنوردیدیم و آن را پوشش دادیم. و من در ایران، با در دست داشتن وسیله‌ای چون سازمان تل‌ویزیون ملی ایران، که میلیون‌ها تماشاچی داشت، به ‌بست و توسعه‌ی عکاسی نوین، در ایران کوشش کردم

 

کامران عدل