هنر نسبتی بنیادی با ذات انسان دارد،پل زدن به این نسبت بنیادی آن هم در فضایی از نهفتگیها و پوشیدگیها آکنده از دشواریهاست .
ایهام و ایجاز و پیچیدگی اطلاعات منابع در باب این هنر سختیها را دو صد چندان می کند و با روشن سازی این ابهام ها و ایجاز ها بود 
که پژوهش حاضر فراز آمد و کما بیش در باب نگارگری ایرانی آثاری در داخل و خارج منتشر شد و آنچه در خور بود خرج شد تا جهت نمای نگارگری ایران باشد .

نگارگری هم از انواع دیگر نقاشی بود که در غرب و شرق به نوع ویژه ای از نقاشی اطلاق می شد .
اصولا نگارگری با آبرنگ اجرا می شد و هنری بود که با کتاب سر و کار داشت . در این مفهوم نگاره به معنای تصویر پردازی منقوش در نسخه های خطی بود .

هنر نگارگری در بیشتر فرهنگهای جهانی به ویژه ایران وجود داشت و با هنر کتابت یا خطاطی همراه بود و میتوان اذعان داشت که هنر های تصویر ، تذهیب ، تحریر(کتابت) ، تجلید و گاه شعر است به دست هم میداد و هنر کتاب آرایی را پدید می آورد .
نگارگری را میتوان متمایز از نقاشی بر شمرد که در آن چهره گشایی/ منظره پردازی/ پیکر نگاری در نهایت دقت و ظرافت صورت میگرفت با مضامین مذهبی/ تاریخی/ علمی/ حماسی/ طبی و نجوم و تعزلی و غیره که با آبرنگ همراه با طلا افشانی بر روی کاغذ انجام می شد .