زندگی

این مجمـوعــه حاصـلِ نگاه‌کــردن به زندگیِ پیــرامون؛ خیـره‌شـدن به سوژه‌ها و ابژه‌ها، توجه به سکوتِ طبیعت بی‌جان؛ پرتره‌ها، جریان سیال طبیعت و مرورِ خاطرات، ارتباطشان با من و روایتِ آن‌ها بدون دخل و تصرف بود. تلاشی در  جهتِ نشان‌دادنِ آن‌چه از نظر می‌گذرد منجــر به انتـخابِ مدیومِ نقاشی برایِ به‌تصویر‌کشیــدنِ رنگ‌ها و فرم‌ها و از طرفی دیگر به کار گرفتن انیمیشن برایِ به نمایش گذاشتنِ حرکتِ شگفت‌انگیزِ زندگی شد. پیش از این بارها سراغ انیمیشــن رفتـه بودم اما نمی‌توانسـتـــم از مرحلـــه‌ی استــوری‌بـرد فراتــر بروم. استوری‌بـرد نمایی از آن‌چه قرار است گفته شود را در ذهن می‌سازد و این کار باعثِ محدود‌شدنِ ذهنم می‌شد، چنان‌که می‌توانستم از تیتراژِ شروع تا پایان را ببینـم. این‌بار از سمتِ نقاشــی به آن نگاه کردم. این کار مستلــزمِ حذفِ استوری‌برد و بداهه‌سازی بود. پس، صفحات بی‌شمار کاغذ را به مثابه‌ی بومِ نقاشی در حالِ تحول دیدم. این‌که قرار است چه بگویم برایم مشخص بود اما چگونه گفتنش بعد از بارها روایت‌کردن مشخص می‌شد. با این روش گویی خود مخاطب هستم و از نتیجه‌ی اثر غافلگیر می‌شدم. این رفتار را پیش از این هنگام نقاشی تجربه کرده بودم.

مجموعه مربوط به سال 93 و 94 می‌باشد.

مهدی شیری  |  بهمن 1395