این نمایشگاه به کیوریتوری زروان روح‌بخشان با عنوان «آپوریا» عصر روز جمعه، بیست و دوم بهمن ماه، ساعت 16 افتتاح می‌شود.
فریا آریا نژاد  در سال 1360 متولد شد. مقطع کارشناسی رشته ی نقاشی را در دانشگاه سوره تهران و کارشناسی ارشد را در دانشگاه هنر تهران به پایان رساند. او با آثار متعدد طراحی، نقاشی و چاپ دستی، در چندین نمایشگاه گروهی در گالری های لاله، آتبین، پردیس ملت، صبا، دانشگاه هنر، آیه و نیز چندین جشنواره حضور داشته است. او که سابقه ی تدریس در چندین دانشگاه و مرکز آموزشی تهران و سنندج را در کارنامه ی خود دارد، تا کنون موفق به کسب چندین جایزه و لوح تقدیر شده است که از آن جمله می‌توان به کسب رتبه ی اول طراحی صحنه جشنواره تئاتر کردی سقز در سال 1382، و کسب رتبه ی دوم طراحی لباس جشنواره تئاتر کردی سقز در سال 1382، و نیز لوح تقدیر جشنواره سوگ سبز دانشگاه سوره تهران در همان سال اشاره کرد.
این مجموعه‌ی آثار وی که در گالری ساربان به نمایش در می‌آید و نخستین نمایشگاه انفرادی اوست، بر مبنای دغدغه‌ی آن‌چه در معنای عام از انسان به جا مانده، شکل گرفته است. فریا آریانژاد که همچون بسیاری از نقاشان کار خود را از نقاشی فیگوراتیو آغاز کرده و به انتزاع رسیده، فرم‌های انداموار تکه‌تکه‌ای را در تاریکی ساخته و پرداخته است. 

آپور‌یا اصطلاحی است که از بلاغت ‌یونانی گرفته شده و به طور سنتی برا‌ی توصیف شکلی از گفتار به کار می‌رود که در آن راوی ‌یا شخصیتی، معضلی حل ناشدنی طرح می‌کند. آپوریا تأمل بر ابهام و پیچیدگ‌ی تجربیات بشر‌ی، هنگام مواجهه با امر تصم‌یم ناپذ‌یر است. آپوریا ط‌یف وسیعی از معانی از جمله سرگشتگی، سردرگمی، بلاتکل‌یفی، بیان ترد‌یدآمیز و دشوار‌ی در گز‌ینش را در بر می‌گیرد. این واژه که ر‌یشه در ‌یونان باستان دارد، از دو جزء «a» به معنا‌ی «بدون» و poros به معنا‌ی «راه» گرفته شده و بنابراین به معنا‌ی «نا‌راه» ‌یا «هیچ‌راه» بوده و برخی آن را گذرگاه مسدود یا بُن‌بست ترجمه کرده‌اند؛ خاصه در ادبیات، به معنای معما، ابهام و پرسش بی‌پاسخ به‌ کار می‌رود. اگر ابهام باعث وفور معناها و ادبی بودن متون می‌شود، آپوریا، باعث از هم‌گسیختگی و قطعه‌قطعه بودن آن‌ها می‌گردد. آپوریا چنان که در‌یدا می‌گو‌ید مستلزم «تجربه‌ا‌ی پا‌یان‌ناپذ‌یر» است. ‌
فریا آریانژاد که همچون بسیاری از نقاشان کار خود را از نقاشی فیگوراتیو آغاز کرده و به انتزاع رسیده، فرم‌های اندام‌وار تکه‌تکه-ای را در سیاهی ساخته و پرداخته است و چنین است که از منظر فرم و رنگ وامدار هنرمندان آوانگاردی چون کازمیر مله‌ویچ، پیر سولاژ و امثال آن‌ها به نظر می‌آید و بیشتر از ایشان رد پای آلبرتو بوری و تاکسادا ماتسوتانی، از اعضای گروه رادیکال گوتای، را در نقاشی‌های وی می‌توان دید.
مجموعه‌ی «آپوریا»ی فریا آریا‌نژاد نه ابهام و پیچیدگی‌، نه سرگشتگی و آشفتگی، نه دشواری امر تصمیم‌ناپذیر که مغاکی برآمده از این‌هاست؛ سخن از غیاب است و آن‌چه باقی مانده! هیچ! خود به مثابه حضور در جهان و نیز نفس وجود انسانی که انگار دیگر نیست و ما تنها با اشاره‌ای به غیاب آن مواجهیم. 
زروان روح‌بخشان
بهمن 1395

Aporia, is an expression, originating from Greek rhetoric, traditionally used to describe a form of speech in which the narrator or a character discusses an "insoluble problematic impasse". It is a contemplation of ambiguity and a complexity of human experiences when confronting the undecidable. Aporia includes a wide range of meanings such as puzzlement, confusion, uncertainty, undecided expression and difficulty of selection. The word aporia, derived from ancient Greek etymology, consists of two morphemes a- meaning 'without', and poros, meaning 'passage'. In that, it resembles a ‘non-passage’, which is translated to ‘blockage’ or ‘dead-end’ by some translators, and is defined as the elenctic [obscure enigmatic dialogues], ambiguity and an indisputable question in literature in particular. Where ambiguity results in plurality of meanings and the literary of a language, aporia leads to the rupture and division of the text. Aporia, requires an “endless experience” as Derrida states.
Like many painters, Ferya Aryanezhad has started with figurative painting and reached to abstraction; creating and processing body-like forms in black which therefore makes her artworks mostly indebted to avent-garde artists such as Kazimir Malevich and Pierre Soulages; and in a closer look, painters such as Alberto Burri and Takesada Matsutani, from the Gutai group. 
Aporia collection by Ferya Arianezhad is not just about ambiguity, complexity, confusion, chaos and/or the undecidable. It is the very deep hole created by them. It is about the absence and what just remained; the “nothing” resembling existence in the world, and a human existence in essence, as if it no longer exists. There, we face such absence only by a clue.
Zarvan Rouhbakhshan 
February 2017
Translated by: Narges Marandi