آنچه در رویتی مه‌ آلود و روایتی نا کجا مکان ، نه سر بر آسمان می ساید و نه پا در خاک می‌‌نشاند و چنان هیبت هستی‌ مداری، بودندگی خود را می ثباتاند، آنست، یار، یار. گاهی من یارم و گاهی او یار
من به ظن خویش و هر کس از ظنّ خود شد یارِ من.
زنهار همه کس طالب یارند، یارند، چه هوش یار و چه مست. آنچه هست دردم از یار است و درمان نیز هم.
اکسیریست که گاهی می‌‌یافت نشود و گاهی آنچنان در حوالی تو موج می زند، یار که جز یار مبینی به دیار و دیّار.