عشق مانگا |ماژیک روی کاغذ | ۳۰×۳۸ | ۱۳۹۶  |  پارسا مستقیم

رفتار انسان در چهره‌ی او انعکاس می‌یابد، بنابراین صورت انسان شکلی از انعکاس فرهنگی نیز هست. افراد هر جامعه به واسطه‌ی فرهنگ می‌آموزند که باید چگونه با یکدیگر رفتار کنند ولی فرهنگ نتوانسته ابعد غریزی انسان را مهار کند.
قطعا رفتار هر یک از آدم‌های جامعه نه تنها انعکاس از خود انفرادی آنهاست، توامان فرهنگ مسلط بر آن گروه اجتماعی را نیز نمایندگی می‌کند. با اینحال تلاش من در نمایش آن وجه «طبیعت آدم» نوعی واکاوی و کنجکاوی حیوانی‌ست در شناختن همنوعان خودم یا لااقل اطرافیان خودم.
چهره‌ها را بدون وفاداری به تصویر عکس‌وار آن‌ها ساخته‌ام؛ صورت‌ها تخیل من درباره‌ی آدم‌هایی‌ست که نقاشی کردم.
از طریف مرور کلی این صورت‌ها نمی‌خواهم آدم‌های دوروبرم را ترسیم کنم، خواسته‌ام پرتره‌ی خودم را بازسازی کرده باشم. پرتره‌ها همچون پژواکی از آنچه درباره‌ی نقاشی فکر کرده‌ام را به شما نشان خواهد داد؛ همچون پژواک که خود اصلی صوت نیست، تنها انعکاسی از آن صوت بوده است، همانطور که برای خود من نیز اینچنین است.

پارسا مستقیم

پارسا مستقیم هنرمند جوانی ست که آثارش سال گذشته در توربین هال موزه تیت لندن به نمایش درآمده است ،  او از دل جریان بازنمایانه ی احمد مرشدلو بیرون آمده است ولی برخلاف استادش معتقدست راوی آن بخش غیر اجتماعی و ناآموخته انسان باقی خواهد ماند . قصد او از این کنش وفاداری به کاراکتر نقاشانه به عنوان ایده ی محوری هنرمند معاصرست.پارسا در بخشی از بیانیه نخستین نمایش انفرادی خود در تهران می نویسد : " از طریق مرور کلی این صورت ها نمی خواهم آدم های دوروبرم را ترسیم کنم ، خواسته ام پرتره ی خودم را بازسازی کرده باشم . پرتره ها همچون پژواکی از آن چه درباره ی نقاشی فکر کرده ام را به شما نشان خواهد داد ؛ همچون پژواک که خود اصلی صوت نیست ، تنها انعکاسی از آن صوت بوده است ، همانطور که برای خود من نیز اینچنین است . "