در این نمایشگاه، که نخستین پروژه‌ی " آرشیو دوره‌ای هنر معاصر" به شمار می‌رود، شاهد 19 اثر از 11 هنرمند هستیم. آثار به نمایش در آمده، در مدیاهای متفاوت و با ساختارهایی متنوع حضور دارند که هر یک، از دروندادهای شخصی خودِ هنرمندان ( و نه به سفارش برگزار کننده یا با توجه به خط مشی فکری از پیش تعریف شده)  شکل گرفته‌اند.
نمایش پیش رو روایتی مستقیم درباره‌ی خودِ انسان ( به واسطه‌ی ترسیمِ چهره، بدن یا...) است؛ این تصاویر اما، بیش از یک روایتِ عمومی از انسان را تصویر می‌کنند و در بیشتر مواقع ترسیمی از رنج را خلق کرده‌اند؛ رنجی که گاه به شکلی مستقیم ( مثل بریده شدن عضوی از بدن) و گاه به شکلی غیر مستقیم به مخاطب نمایش داده می‌شود.
آثار این نمایشگاه، خبر از فاجعه در خود دارند... فاجعه‌هایی که در فضایی هولناک، تلخ و مضطرب شکل گرفته‌اند. ردِ پای روحیه‌ی بیان شده را در تیرگی رنگ‌ها، جنس ساخت آثار و تصاویر اغراق‌آمیزشان می‌توان دنبال کرد، تصاویری که همه در یک محدوده‌ی زمانی و در تلاش برای بیان افکار هنرمندان شکل گرفته‌اند. در این جستجو سعی می‌کنیم دریابیم که این دنیایِ هولناک و فاجعه‌بار، خبر از چه چیز در خود دارد؟ و رد پای اشتراک آن‌ها را در کدام تجربیات می‌توان دنبال کرد؟
نوید جهانبخش