مجموعه‌ای از آثار مجسمه، طراحی و نقاشیِ سه هنرمند جوان ، میلاد جهانگیری، ناهید بهبودیان و سهیل مختار، با عنوان «بختک» در گالری محسن به نمایش درمی‌آید. این نمایشگاه به بررسی ارتباط بین تاریخ، طبیعت، شهود و روایت می‌پردازد.

میلاد جهانگیری تخیلات و اسکیس‌هایش را نقطۀ آغاز خلق مجموعۀ «بر بالین درخت مرده» قرار داده و برای خلق آثار رنگ‌روغن خود،لایه‌های سیال نیمه‌شفاف جلایافته را در هم آمیخته است. او با ترکیب‌بندی‌های پویا و ترکیب‌های رنگیِ غنی دل‌بستگی خود را به طبیعت بیان می‌کند. رویکرد جهانگیری به طبیعت از یک سو، توأم با ستایش و از سوی دیگر، آکنده از افسوس است. او از این اندیشه هراسان است که افراد از مکان‌های زیبای طبیعی به مثابۀ محلی برای ارتکاب جرم و جنایت استفاده کنند. جهانگیری در مجموعۀ اخیرش سطح صاف بوم را رها کرده است تا روی احجام چوبی هندسی نقاشی کند و به نظر می‌رسد که با این کار بهتر توانسته نقاشی را به عنوان ابزاری برای پرداختن به آنچه شایستۀ کندوکاو می‌داند به کار گیرد.

مجموعۀ «مدفن» ناهید بهبودیان، از یک سری مجسمۀ پاپیه ماشۀ بی‌رنگ تشکیل شده که به تأمل در شکل-گیری گیاهان و میمون‌ها از طریق رشد لایه به لایۀ فرم و متریال می‌پردازد. «پاپیه ماشه» (واژۀ فرانسوی به معنای «خمیرکاغذ») تکنیکی است از نیمۀ قرن شانزدهم در اروپا برای ساخت سر عروسک استفاده می‌شده است. در این تکنیک ابتدا خمیرکاغذ، خاک رُس و گچ را با هم ترکیب می‌کردند، سپس آن را با چسب به هم می‌چسباندند، صاف می‌کردند، رنگ می‌‌زدند و جلا می‌دادند. فرم‌های کاغذی بهبودیان از آرماتور بیرون می‌آیند و پس از کشیده شدن پوسته‌ای از پاپیه ماشه روی آن‌ها، مجسمه به بومی سه‌بعدی تبدیل می‌شود که محمل نوعی بازیگوشی هنری در یک سطح بصری جدید است. عناصر روییده از اندام‌‌ها حسِ رشد و نمو را تشدید می‌کنند و به ظرفیت‌های ذاتی این ابژه‌های خیالی ارجاع می‌دهند.

سهیل مختار تأویل‌های مختلف شهود را دستمایۀ اصلی خلق آثار خود قرار داده است. شهاب‌‌الدین سهروردی در حکمت‌ الاشراق شهود را نوعی آگاهی رازآلود می‌داند که از طریق اشراق به دست آمده است. مختار در مجموعۀ «انفصال» مسیری شخصی را می‌پیماید که در آن خویشتنش را از طریق نقاشی آشکار می‌سازد. او با نپذیرفتن پیش‌شرط‌های حاکم بر زبان بصری و بیان کنشی، بازیگوشی را برای گشایش فضایی در خدمت می-گیرد که در آن رنگ، نقاشی و روند آفرینش بتوانند بر هم اثر متقابل داشته باشند. نتیجۀ این فرایند روایتی از همه و هیچ است که به شیوه‌ای خام و تا اندازه‌ای خشن و با استفاده از حداکثر توان بیانی رنگ‌ها، موضوعات فیگوراتیو و بافت‌پردازی پدید آمده است.