Non-Body

نا-تن

The body begins

تن آغاز می‌کند.

The bodiless face, the faceless body,

تنِ بی‌چهره، چهره‌ی بی تن.

The canvas’s body, the book’s, and the word’s,

تنِ بوم، تنِ کتاب، تنِ کلمه.

The words summon the body, and the colours too,

کلمه تن را احضار می‌کند، رنگ نیز.

Hallow body, the body hallow,

تنِ تهی، تهیِ تن.

The shadow without a body, the body without a shadow,

تنِ بی‌سایه، سایه‌ایم، بی تن.

The body tied up to the mirror, to the canvas in colour,

تنِ تنیده در آینه، تنیده در بوم، تنیده در رنگ.

The body succumbs, touches, becomes reluctant,

تن، تن می‌دهد. تن، دست میکشد، بی‌رغبت می‌شود، بی‌میل.

The body-number, the number-body,

تن شماره، شماره تن.

The body becomes nameless,

تن بی‌نام می‌شود.

The body’s line, the line of body,

تنِ خط، خطِ تن.

Nature's body, the Earth’s body, the tree’s body,

تنِ طبیعت، تنِ زمین، تنِ درخت.

The essence of body turns to mud,

خمیره‌ی تن گِل می‌شود.

The language of body, the body of language,

زبانِ تن، تنِ زبان.

The victim's body, the victim of body,

تنِ قربانی، قربانیِ تن.

The body without a master, the absent body,

تنِ بی‌صاحب، تنِ غایب.

The sunset that crushes the bodies,

غروبی که تن‌ها را در هم می‌تند.

The body that ends in a flash,

تن یک تنه تمام می‌شود.

The body that comes with wind and disappears in wind,

تن با باد می‌آید و بر باد می‌رود.

The dormant body, either in grave or beside the lover or on a canvas,

تنِ خفته، چه خفته در گور، چه در کنار یار، چه بر بوم.

The body emerges from mud and ends in the ground.

تن از گِل برآمده و در خاک می‌شود.