او آغاز

کلمه ، سرگردانی انسان را در زمین و طی دوران هبوطش را از پی خطای نخستین هموار می کند از آن روی که راه ارتباط با همگنان است و واگویی آنچه در دل می خیزد ومی جوشد. شیدایی سرآغاز گویایی است اما نه از آن گونه که به هر گوشی التذاذ آن ممکن باشد و هر دلی محظوظ از آن گردد و از این روی کلمه هایی در هم پیچیده و جولان کرده و سیلاب افکنده به هر رنگ که نماد گویش های هر دلی است شیدا و زبانی گویا در یک اتحاد پریشان اما واحد نمود پیدا می کنند.
کلمه های در هم لولیده و درهم تنیده وبر هم برآمده ، نمادی از گونه گونی انسان و شیدایی روح سرگردان او در زمین که منزلگاه موقت و تبعیدگاه هبوط اوست، هستند که از یک تجمع پریشان به افتراق و گریزی مالیخولیایی و سرگردان و رستاخیزی در پی رهاشدگی خیز برمی دارند.
این نمایشگاه با بهره گیری از قابلیت های زیبایی شناسانه ی خط پارسی – نه از گونه ی خوشنویسانه بلکه رها تر از قواعد مرسوم و متعصبانه ی خوشنویسی- در پی رسیدن به فرم هایی است که از تجمع و افتراق کلمه ها برمی آید و در این میان خوانش به هیچ روی مطرح نیست و خط خود کارکردی فرمالیستی و فراخوانشی دارد.

محمدباقر(امین) اشرفیان -آذرماه 1396