همیشه گروه و گروه پذیری ، اساس نقصِ فرهنگ و هنر ایران بوده است ، یعنی این عدم، قدم را کند کرده است برای اتفاق جمعی .چون در جمع چیزی هست که در فرد نیست؛ مثلا برآیند یا تبادل .
و آن اتفاق وقتی می‌افتد که گروه،گروه می‌شود ، که لااقل شبیه معمول ، وقتی که باز می‌شود ، ردی با تو بسته بماند ؛ و تو در این تبادل به تعادل می‌رسی .
تیوا ، زیباتر شده‌ی " تیو" ، در معنای جستجوگر و تلاشگر؛ در معنایش زیست می‌کند و می‌خواهد حین تجربه‌هایش تک بعدی نماند‌ . پس در نمایش هایش ، گونه هایی کنار هم می‌آیند ، که هر کدام صدای خود را در جمع می‌شنوند و شنیده می‌شوند .

پاییز 1396-خشایار فهیمی