دنیایی که درآن زندگی می‌کنیم جایی بسیار اسرارآمیز و در عین اسرارآمیز بودنش زیباست. از لحظه‌ای که متولد می‌شویم شروع به کاوش و اکتشاف دنیای اطرافمان می‌کنیم. ما که هستیم؟ چرا اینجاییم؟ کجا هستیم؟ و توسط سوالات مشابه در وجودمان غوطه‌ور می‌شویم. ممکن است پاسخ به این پرسش‌ها در قالب کتب هیچ‌گاه امکان‌پذیز نباشد. ولی کار مهمتر عمیق‌تر کردن دنیای درونمان است که می‌تواند هریک از ما را به راه اعتقاد عشق شکرگزاری و سکوت هدایت کند. آثار هنری ابراهیم کوششی برای ارتباط و تعمق موارد فوق‌الذکر است که اول از همه مربوط به خود آثار و سپس مربوط به مخاطب است. این بازی که همه‌مان در آن نقش داریم زندگی تلقی می‌شود. همزادی خیر و شر در هر پدیده‌ای قابل مشاهده است ولی هر دوی خیر و شر قادراند ما را لحظه‌ای در زندگی مان سست کنند. آن لحظات آگاهی یا ناآگاهی ژرف گرانبها هستند. عشق نخستین قدم در به دست آوردن تطابق با حاکم مطلق است که در حقیقت همه ما هستیم که به صورت دیداری در قالب خطوط پیچیده لایتناهی همراه با ترتیب تکراری‌اش از کوچکی بی‌نهایت به بزرگی بی‌نهایتش نمایش داده می‌شود. دیوانه وار زیباست. چندین جزئیات را می‌توان از یک نقطه کشف کرد در حالیکه ما هنوز فراوانی معانی را که این آثار دربر دارند را درک نکرده‌ایم. ابراهیم محمدیان جوینده حقیقت است. زبان او هنر است و مهارت‌های تکنیکی چشمگیر وی راهی برای بیان کردن و نشان دادن افکار درونی اوست. آثار منتخب او به نام «سکوت» یک دفتر یادداشت روزانه‌ی مصور است. مثالی از یادداشت روزانه هنرمندی که گام‌های بلندی در راه حقیقت برمی‌دارد که به آرامش و سکوت ختم میشود.