آثار کوآن و اوکسیِتخ با استفاده از واقعیت-مجازی در تلاش برای خلق چشم‌اندازی شاعرانه بر پایه‌ی خاطرات انسانی؛ سعی در برقراری ارتباطی مستقیم و دو سویه بین مخاطب و اثر را دارند. مخاطبان با استفاده از کلاه‌کاسک‌های واقعیت-مجازی در تجربه‌ای چندوجهی غوطه‌ور خواهند بود: تجربه‌ای انفرادی و نه در مقابل تصویر بلکه به‌طور جسمی درون آن!
این نمایشگاه که به‌عنوان یک ‘چیدمان’ عرضه می‌شود در فضایی خالی بر پا خواهد شد و هر تجربه‌ی واقعیت-مجازی (که کیوریتور از استعاره‌ی ‘کپسول‌های زمان’ برای آن‌ها استفاده می‌کند.) باعث مرزبندی این فضای خالی خواهند بود. هم‌چنین در حالی که مخاطبان در انتظار برای حضور در این تجربه هستند؛ در تجربه‌ی فردِ قبل از خود به طریقی دیگر و از ‘دنیای بیرونی’ شریک خواهند بود. ‌