در عصر ما عصر داده ها، که مانیتورها پل های بین زیست فیزیکی و مجازی اند، تولید و نشر تصویر به مشقی روزمره مبدل شده است . انسان معاصر، از ابزار قدرتمند زمانه اش -رسانه های مجازی - برای ساخت و ارائه تصویری از خویش (که خود یک سنت کهن است) بهره برده و ایماژ سازی را به تولیدات انبوه، بی وقفه، پرسرعت و در هم برهمی تبدیل کرده که دیگر کمتر قابل کنترل و ارزیابی است. به تعبیری، ما مبدل به ماشین های خود-تصویرگری شده ایم که همواره خویش را به اطلاعات تصویری دیجیتال تبدیل و ترجمه می کنند
این مجموعه مطالعه و تفسیر هنرمند است از پروسه- و همچنین مراحل- ساخت تصویر از خود که عبارتند از: ایفای نقش، برداشتن تصویر، نشر و نمایش، تماشا (توسط تصویرگر و مخاطب)، بازتاب مخاطب و نهایتا مسرّت تصویرگر. هر یک از آثار این مجموعه بر یک یا چند مرحله از این فرآیند متمرکز میشود و تجربه ای به خصوص اما نامتعارف را از این سیکل تصویر سازی به نمایش می گذارد.هدا زرباف، در مجموعه ی "ما، ماشین های تصویر ساز هستیم " خود از یک تکنیک ایماژ سازی استفاده میکند: او از چیزها تصویر میگیرد و در ترکیب بندی و چیدمان هایی نمایش میدهد که خود یک تصویر جدیداند؛ به تعبیری در فرایند برداشت از واقعیت و تبدیل آن به تصویر، ایماژ جدیدی زاده میشود که دیگر تمثالی از امر واقعی نیست بلکه خود یک تصویر قائم به ذات است.

از متن کاتالوگ توسط صنم سامانیان

Excerpts from catalogue by Sanam Samanian

In a data-driven era, when monitors behave as frequent portals between virtual and physical, self imageis readily practiced. And akin to the industrial revolution, humans have leveraged the tools at-hand, particularly social media, to transition this innate practice from an intricate, lifelong craft to a fast-paced, manufactured, yet hodgepodge production. We are image-making machines. We transform—even decode—ourselves into data, transmitting them to others in hopes to seek who we are through their gaze.
This series is a commentary on the process—as well as the stages—of manufacturing self image: performance, production, display, gaze, reflection and pleasure. Each piece loosely plays on a stage and reveals its visceral, yet absurd experience. Leveraging various image-making techniques, Hoda Zarbaf transmits her reality into sculptural animations. She further echoes these distortions into another image, deeming the “image” itself to be merely a representation. And in the process, she comments on the cycle of making the self image amid technological revolution in the contemporary era.