آنچه پوشیدگیِ مرگ را مضاعف می‏کند و میان زندگی‏ومرگ و در گامی فراتر میانِ هستی‏وعدم جدایی می‏اندازد، تصوُّری است که «بقا»، آن را منتقل می‏کند. در این تصوُّر، «بقا» همان موجودبودن پنداشته می‏شود: «هرآنچه‏هست»، از ناحیه‏ی «بقا» ممکن می‏شود. مفهوم «بقا»، تخصیص مرگ را به «هستی» به‏ تعلیق درمی‏آوَرَد، زدوده می‏کند و جدایی میان آنها می‏نشاند. «یادآوریِ» نسبت فراموش‏شده‏ی مرگ و «هستی»، از ناحیه‏ی زبان ممکن می‏شود. آن زبانی که نه مبتنی بر روابط دالّ‏ومدلول، بلکه به‏واسطه‏ی «اشاره» گفتِ «هستی» و «اشاره» به «هستی» است. به‏بیانِ دیگر، زبان نسبت فراموش‏شده‏ی «هستی» و مرگ را آشکار می‏کند. آشکارگی، «به‏هستی‏آوردن» و «درهستی‏نهادن» است. ازاین‏رو آشکارگیِ مرگ، «درهستی‏نهادنِ مرگ» و «هستی به‏سوی مرگ» است. گفتِ مرگ، ازجانبِ زبان و در پیوند با «هستی» و فراخوانیِ آن به‏دور از مفهوم «بقا»، همان راهی است که مرگ را به‏واسطه‏ی «اشاره» به‏ نزدیک می‏آوَرَد و حاضر می‏کند. احضار مرگ، مستقرشدن در تخصیص مرگ به «هستی» است. این آثار درصدد هستند گفتِ مرگ و تذکُّری برای گفتار مرگ باشند. «یادآوریِ» مرگ، از یک‏سو به‏یاد‏آوردنِ پایانِ امکان و از سوی دیگر، تذکُّرِ پنهان‏ماندن و فراموشیِ تخصیص مرگ و «هستی» به یکدیگر است.

سینا صدقی