پیش ترها بچه که  بودیم از آغاز خور گورسوزان،  آرام آرام می آمدیم تا دریا .
دم پایی لاستیکی خود را زیر خاک های صاف و زلال پنهان می کردیم و با پای برهنه روی شن های نرم و شیشه ای راه می رفتیم . 
 از سورو تا مغ ناخدا ،پر بود از چوب ها  و تورهای سفید.  انگار برای صید پرنده های مهاجر بود و دریا هم خود رفته بود  آن پایین ،
آن پایین پایین پایین .
اصلا گمان نمی بردی وقتی ما بر می گردیم دریا بر گشته باشد  .
اما برگشته بود و ماهی هارا روی تور،برای ما آویزان کرده بود و دوباره رفته بو د آن دور دور دور 
و از آنجا به ما دست تکان می داد .
اما سالهاست که 
من...تنها ،
مادرم... تنها، 
دریا... تنها  
با همه ی زنان وکودکان شهر ، 
دیگرش هرگز، نخواهیم دید هیچ
 و هیچ دیگر نمانده است که دیده بماند امروز ، دیده بماند فردا . 

 موسا عامری پور
بیستم بهمن ۱۳۹۶