مرکز آنی 
 
سال‌ها از جنگ بزرگِ شمالی‌ها می‌گذشت. روزی که اجسام غول‌آسا اولین بار در آسمان دیده شدند، مدت¬ها بود که مردم از یادِ جنگِ موحش دور شده بودند. و بازهم سال‌ها طول کشید که دریابند این سایه‌ی جنگ بزرگ دیگر است. 
پس بزم و عیش و رقص به پا شد، چه آن‌که سایه‌ای وسیع حالا در آسمان بود و صاحب سایه مبهم، پس اضطراب چیره شد، تنش پیروز شد و رقصی بی‌پایان درگرفت. رفتگان هنوز رنگی بودند که ترس نیامده ی بزرگ هم ‌رنگ‌به‌رنگ ظاهر شد. افسارگسیخته. قضاوت حالا روزبه‌روز محوتر و بی‌جان‌تر می‌شد، جزئی‌ترین‌ها به نفع کلیات هم تقلیل و هم اعتلا یافته و در فضایی دورادور پشت ابرهای بسیارِ هر شبِ بارانی مأوایشان بود. به هم سایش، لغزش و غلتش داشتند. 
قضات یک‌به‌یک جان دادند. 
تاب این فرار بزرگ را نداشتند. 
هرچه رنگ¬ها واضح¬تر و یکدست‌تر شدند و هرچه دَوَرانِ سایه¬ها شدت گرفت، اصلِ قضاوت بیشتر گیج شد. قضات بزرگ تک‌تک در سایه‌ی جنگ دیگر و رقص ابدیِ خلایق جان دادند. چه آن‌که آسمان نواحی شمالی حالا دیگر مرکز ثقلی نداشت. 
هزار جسم غول‌آسای نامعلوم بودند که هرکدام مرکزِ دَوَرانِ زمانه شده بودند. 
مراکزی که به آنی دیگر تهی از مرکزیتشان بودند. 
قضاوت سخت‌ترین کار زمین بود، قضات همه مردند، همه قاضی شدند، سپس قضاوت بی‌مایه‌ترین کار زمین شد. 
 
مجتبی تقوایی . اسفند ۹۶