به نام ایزد توانا
از سال ها پیش دغدغه ها و خواسته های درونی ام به گونه ای بوده که زبان از بیان آن قاصر است. از آن جا که بیشتر سال های دوران کودکی ام با فراغ بال همیشه با دست و ابزارهای ابتدایی دیگر در حال سر و شکل دادن به احجام گوناگون بوده ام و با ذوق و شوق فراوان آثار بزرگان هنر مجسمه سازی دنیا را دنبال کرده ام، به نظرم این بهترین شیوه برای بیان احساسات و تفکراتم در قالبی بصری آمد.
این بار فلز و قلب. یکی نماد سردی و دیگری نماد گرمی. نوعی تضاد و تعارض ساختاری ساده، در دنیایی که همه چیز رنگ ماشینی به خود گرفته و حس و روان انسان به تاریکی گراییده. این در نظرم بهترین تلفیق ممکن بوده است.
به سخنی دیگر، شاید همان قصه ی تکراری اما همیشگی جدال درونی عشق و... انسان به شیوه ای صریح و به دور از پیچیدگی این روزهای ما، البته به یاری زبان دستانم.
هنر، در نظر من، چیزهایی را ساده می کند که نتوان به راحتی به زبان آورد. به عبارتی، هنر بر پیچیدگی ها و سؤال های ذهنی بیشتر نمی افزاید. سخن کوتاه، جنس ذهنم فلزی است