زن و از پس آن مرد در بین دومیدان مغناطیسی ، همچون ضرب آهنگ یک پاندول آن که مثل من هست آن که مثل من نیست

تمامی آنچه از گذشته وام گرفته می شود، مایه افتخار و پیشرفت نیست در این میان سنت گچکاری ایرانی که به جهان کلاسیک غرب تعلق دارد، کارکردهای معنایی و کاربردی خود را از دست داده و همچون فسیلی بازمانده در طول تاریخ از یک فرهنگ به فرهنگ دیگر می خزد. این فرم های کلاسیک که قرن ها جذابیت عصر خود را به رخ می کشند، همچون دیگر بخش های زندگی سنتی که گویی رهایی از آن ممکن نیست، به شکلی دکوراتیو با جهان معاصر پیوند خورده است.

در آن سوی پارادوکس اشیا با ابعادی بزرگ همراه با رنگ های پر زرق و برق با دنیای تبلیغات به رقابت بر می خیزد. وبا توجه به  دغدغه های فرمال روزگارمان و بسان موجودی فرازمینی در نگاه مد پیشتاز و در قالب پاپ آرت با اشیایی روبرو می شویم که در تلفیق با سوژ ه های خود به  نوعی پویندگی، تشویش و ناهنجاری اشاره دارد. این مجموعه به تضاد هایی اشاره دارد که از یک سو تکیه بر ارزشهای سنتی دارد و از سوی دیگر قادر نیست یا اصلا خواستش بر این نیست که از دنیای مدرنیته فاصله بگیرد و بر هویت چندگانه اعتراف می ورزد.

و در این میان گچ هایی که با تلنگری می ریزند و اشیایی تاثیر گذار افراطی و شیک که از پوسته انفعالی خود بیرون آمده اند همگی  این جمله را زمزمه میکند.

آن که مثل من هست  آن که مثل من نیست