از دیرباز چهره انسان، نقش مهمی را در هنر نقاشی ایفا کرده  و همواره بهره مند از عنصر خیال و احساسات درونی نقاش بوده است. احساساتی که در جایی مخاطب را درگیر خود می کند و با ارتباط بصری او را به چالش می کشد؛ در واقع بیننده اثر به نوعی با چهره نقاشی شده همذات پنداری می کند. گویی خود را در اثر جستجو می کند؛  به چشمهایش خیره شده و غرق در نگاه تصویر، به حرف های آن گوش می سپارد.
‌‎آنچه می بینیم احساسات نقاشانی هست که با به تصویر کشیدن آن، خواسته اند مخاطب را نیز سهیم سازند. 
سارامفتح