نقاشی‌های سوده داوود مستقیما با جنسیت او در ارتباط بوده و تفاوت‌های جنسیتی محور آثار اوست. اما بر خلاف نمونه‌های مشابه دیگر، وی انگشت اتهام را به سوی هم‌جنسان خود نشانه می‌رود. در مجموعه حاضر، داود به روشنی انزجار خود از دیوارهایی را اعلام می‌کند که دختران جوانِ بوم‌هایش دور افکار خود پیچیده‌اند؛ دیوارهایی که آن‌ها را تنها به سوی یک چیز سوق می‌دهد. وی در این پرده‌ها، گوشه‌هایی از فضای خصوصی خانه‌ها، و البته فضای خصوصی ذهن زنانی را نمایش می‌دهد که غرق در هم‌صحبتی با یکدیگرند و ما می‌دانیم از چه می‌گویند و به چه می‌اندیشند. باوجود رنگ‌های درخشان و چشم‌نواز، می‌توان این تابلوها را حکایت‌های سیاه نقاش و وحشت او از رکود و ماندن در یک وضعیت دانست.