چیدمان، سرشت عهدشکن هنر را در برابرغایات از پیش تعیین‌شده‌اش قرار می دهد .آن جا که مدیوم ها با جامه دری، از فرم متعین خویش فراتر می روند و تکثر و پریشانی انسان معاصر را به تصویر می کشند. 
علی یار راستی، که تجاربی را در مدیوم های گوناگون نظیر ویدیو آرت، فیلم کوتاه و عکاسی در اندوخته خود دارد این بار تجربه چیدمان را تداوم بخشیده است. در فضای تنگ پاسیو، عکسی جلب نظر می کند که از زمینی بایر، صنعتی و در عین حال منتزع شده از وضعیت قبلی خود حکایت دارد اما مواجه با چیدمان امکان خیره ماندن صرف در عکس را از مخاطبان می گیرد و البته این همان ویژگی فراروی و قالب شکنی فرم های متکثر در چیدمان است. کف پاسیو از چمن های مصنوعی پوشیده شده است. بر دیوارهای رو در رو آینه-هایی قرار گرفته اند که امکان  انتشار و ابدیت را فراهم آورده اند؛ آینه ای برابر آینه و ابدیتی ساختن. بلندای آینه ها تا سقف امتدادیافته و دربرگیرنده ی فضا و مکرر شدن هستند. دیوار بیرون نیز هم چون چمن های کف، سرسبز است. سه درخت در بیرون پاسیو ایستاده اند و آوایی از طبیعت به گوش می رسد. 
علی یار راستی در چیدمان خود در جست وجوی تامل و بازاندیشی درباره ی مفهوم طبیعت در برابر زمینه و زمانه ای است که آن را بازنمایی می کند. طبیعت که دیگر چندان هم طبیعی نیست. حیات کره ی زمین که گویی دربرابر تاریخ تمدن قرار داشته و بشر در سیرِ پیشرفتِ خود، آن را تسخیر کرده است. در واقع طبیعت به یک معنا وجود ندارد چراکه اگر بتوان طبیعت را کاملا تسخیر کرد چرا اصلا باید آن را دربرابر زندگی مدرن قرار دهیم  و از آن طلب آرامش کنیم؟ طبیعت واژه ای است که مدرنیزاسیون برتسخیر و رام شدگی-های حیات رمزآمیز این کره ی خاکی گذاشته است. حتی جنگل های بسیاری قابل تفرج گشته اند و بُعد آنتاگونیستی وتنش زای خود را از دست داده اند. عکس تنها و یکه، تضاد ها و تنش های چیدمان را برجسته و عیان می کند. زمینی که از کاربری اش افتاده و گویی در حال انتظار است. در این جا پرسشی دیگر به ذهن ها متبادر می شود. آیا توسعه ی شهرها همان ویرانی آن نیست؟ کدام نقطه است که فاجعه را از آبادانی متمایز می کند؟ خصلت تخریب و ساختن توامان شهرها به طبیعت نیز کشیده شده و مگر طبیعت امروزی ما در کلان شهرها همان بازنمایی مدرنیزاسیون از تصویر مطلوبش از پیشرفت نیست؟ همان تصویری که تخریب را می پوشاند و همه چیز را یک دست و بی خلا جلوه می¬دهد. این کارزار بی امان در ظاهر طبیعت را به میان شهر و لاجرم به صحنه دیدگان آدمیان کشانده است. پاسیو، مکانی است در تنگنای امکان و عدم امکان. مداخله ی حیات تسخیرشده ی طبیعت به زندگی خصوصی و در تراکم انبوه-سازی آپارتمان هایی که شهروندان شان را بلعیده اند بی آن که آنان خود بدانند. در چیدمان، سرزندگی طبیعت و ملال حاصل از تنافض-های شکل دهنده ی آن با آواهایی همراه می شوند. ملال اما آستانه ی کارهای بزرگ می تواند باشد.
 

"جا"
چیدمان علیار راستی
پاسیو

گشایش: ۱۸ خرداد از ساعت ۵ عصر تا ۱۰ شب
روزهای بازدید:
از ۱۹ خرداد تا ۲۳ خرداد از ساعت ۵ عصر تا ۱۰ شب
از ۲۵ خرداد تا ۱۵ تیر از ساعت ۴ عصر تا ۹ شب

پاسیو روزهای پنجشنبه تعطیل است.