عقل
فهم نو از رویدادهای فرهنگی و اجتماعی نیاز به « باز خوانی تاریخ» با نگاهی محققانه، بی طرف و بدون پیش‌داوری دارد. برای دستیابی به این منظور، بازنگری تعاریف « عرفی» و واکاوی باورهای رایج بر مبنای دانش و ادراکی سالم، می تواند سر آغازی برای شکل گیری یک نظام فکری منسجم و دستگاه فکری مستقل باشد؛ بازنگری تعاریف و واکاوی باورهایی که ممکن است در طول زمان و بنا به رویکردهای عمومی « فاقد ارزش» تلقی شود و یا بنا به دلیل سیاسی در« حریم ممنوعه» قرار گیرد. در طی یک قرن گذشته، ثبت و حفظ فرازهای تاریخ  توسط رسانه های مختلف، امکان بازخوانی مستقیم و مستند رویدادها را فراهم آورده است. تلاش برای نمایش و انتشار تصاویر تاریخ نگارانه تاثیرات بسیار عمیقی بر سطح « آگاهی تصویری » مردمان خواهد داشت و یکی از مهمترین عناصر برای رسیدن به یک « فهم مشترک از تاریخ و وقایع تاریخی» خواهد بود. بی حافظگی، سر آغاز بی هویتی است. فراموشی هویت تاریخی، جعل تاریخ، تخریب مغرضانه، جایگزین کردن قصه و افسانه به جای تحلیل عقل مدار و... سرانجامی جز انحطاط نخواهد داشت. چشم فروبستن بر وقایع تاریخ سرزمین مان، آفتی ست شبیه آلزایمر!
فراموشی از سر منگی و یا تلاش برای به یاد نیاوردن از سر رندی، خصیصه مردمانی ست که هزار بار از یک سوراخ گزیده می شوند و هزار و یک شب از یک درد تب می کنند. بازخوانی تصویری تاریخ معاصر، بی شک مقابله‌ای ست با تکرار هر رویدادی که تلخ تر از زهر بود و هست.
دل
آیین خشم، خاموشی نیست؛ گاه به خفقان، گاه به ضرورت، گاه به اختیار است؛ حافظه نباشد حادثه تکرار خواهد شد؛ حواس جمع نباشد تفرقه در کار است. جنگ قهرمان کُش است نه قهرمان آفرین؛ آن که از یاد برد، بر باد خواهد رفت. گذشته پیش روی ماست؛ هوشیاری باید.
بی قضاوت، نگاه دوختن بر تصاویری ـ تلخ و شیرین ـ که تنها چشمان محرم عکاسان جنگ دیده است، یعنی فراموش نکردن!