آن چه رامین به نقش آورده تصویرى از تُهیگى و تنهایى ماست.
آدم ها، با دیوارهاى لخت و پیرامونى خالى از اشیاء؛ که خود اینک شیىءواره و شیىءاند.
آدم‏هایى که ماییم. مایى -که نه حتّا شیىء - که کلاژى شده‏ایم از اشیاء و هر آن چیزى که روزان و شبان‏مان را با آنها مى‏گذرانیم؛ و -فراتر از آن- با آنهاست که روز و شب‏مان را معنا مى‏دهیم.
امّا این روزها که مى‏گذرانیم، ما را چنان به بندِ بازىِ خود کشیده، که گویى از این بازى و قاعده‏ى آن گریز و گزیرمان نیست.
پیش پاافتاده ترینِ روزمرّگى‏ها، بودن ما را چنان از خود انباشته، که هویّت و 'مایى' ما را تسخیر و مسخ خویش کرده است.
و چنین مى‏نماید که در این گیرودار فراموشى و فروپاشى معنا، «بى خیال و بى خبر» از آن چه به ما مى‏گذرد، از «آدمى بودن»، همین سیماى انسانى و شناسه‏هاى شناسنامه‏اى بسِ‏مان است.
وگرنه حتمن که نباید چشم از خواب که باز مى‏کنیم، جانورى جاى خودمان در رختِ خواب ببینیم. یا نباید که حتمن پوست بترکانیم و کرگدنى تحویل جامعه دهیم.
بیمارى مثل خزه زیر پوست‏مان خزیده؛ در خون‏مان خانه کرده؛ بى که بدانیم...

و این میانه هنرمند است که «ترجمان فاجعه» مى‏گردد. آینه‏اى مى‏شود به تمامى؛ و ما را به ما مى‏نماید.

امید کاشانى راد
آبان 1392

*عبارت‏هاى درون گیومه از شعر شاملوست.